تاثیر قندهای مونوساکاریدی بر شدت بیماریزایی آکانتامبای جدا شده از بیماران مبتلا به کراتیت آکانتامبائی درمحیط کشت سلولی

مقدمه و هدف: آکانتامبا آمیبی با زندگی آزاد است. که در آب، خاک، هوا و حتی بینی و حلق انسان یافت می شود. آکانتامبا در افراد دارای نقص سیستم ایمنی و بیماران ایدزی می تواند باعث انسفالیت گرانولوماتوزی و در افراد استفاده کننده از لنز باعث ایجاد کراتیت شود. گونه های بیماریزای آکانتامبا دارای گیرنده های پروتئینی بنام ( mannose binding protein) mbp هستند که از طریق آنها به گلیکو پروتئین های حاوی مانوز در غشاء سلول های هدف می چسبند. اتصال آکانتامبا به سلول های هدف باعث تحریک ترشح پروتئازهایی می شود که اصلی ترین آنها پروتئینی بنام (mannose induced protein 133) mip-133 است. مانوز اگزوژن در شرایط in vitro اتصال آکانتامبا را مهار می کند ولی با تحریک ترشح mip-133 بیماریزائی آکانتامبا را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر غلظت های مختلف قندهای مونوساکاریدی بر شدت بیماریزایی آکانتامبای جدا شده از بیماران مبتلا به کراتیت آکانتامبایی در محیط کشت سلولی هلا در زمان های مختلف می باشد. روش کار: در این مطالعه که از نوع مطالعات تجربی است ، ایزوله آکانتامبا در محیط کشت سلولی هلا کشت داده شد و قندهای گلوکز، مانوز و گالاکتوز با غلظت های نهایی 100، 50، 10، 1 و 0.1 میلی مولار به پلیت ها افزوده شد. پلیتها پس از گذشت 8، 16، 32، 48 و 72 ساعت از کشت انگل در سلول با میکروسکوب معکوس بررسی شدند. نتایج: نتایج نشان دادند که مانوز با غلظت 100 میلی مولار بیشترین تاثیر را در افزایش اثرات سایتوپاتیک آکانتامبا دارد، همچنین گالاکتوز با غلظت 100 میلی مولار پس از گذشت 32 ساعت از کشت اثرات سایتوپاتیک آکانتامبا را افزایش داد. نتیجه نهایی: اضافه کردن قند های مانوز و گالاکتوز به محیط کشت سلولی هلای حاوی آکانتامبا بیماری زایی انگل را بصورت چشمگیر افزایش می دهد.